بنده با اینکه سال‌هاست مهاجرت کرده‌ام و در خارج از ایران زندگی می‌کنم، اما هم‌چنان دل در گرو مردمان سرزمینم دارم. مردمانی که با آن‌ها، به تعبیر سعدی، از یک گوهر هستم.

همواره از اینکه بتوانم در حد توانایی و وسع خودم به هموطنانم خدمت کنم احساس غرور می‌کنم. مگر انسان، چه از زیبایی می‌خواهد، جز یک روح بزرگ که مهرش عالم‌گیر باشد؟ مگر ما بجز یکدیگر چه کسی را داریم تا دستمان را به وقت دشواری بگیرد؟

من معتقدم کسانی که دستشان می‌رسد و قدرت این را دارند که تغییری هرچند کوچک در زندگی هموطنان مستعدمان ایجاد کنند، دریغ نکنند. من یک مدرسه در استان محروم سیستان و بلوچستان ساخته‌ام و آرزویم این است هیچ منطقه‌ای در ایران بدون مدرسه و هیچ کودکی محروم از تحصیلات نباشد و از خداوند میخواهم عنایتی کند و یاری‌رسان من در این راه باشد.

خواسته من همیشه این بوده است که قدرتمندان و کسانی که توانایی یاری رساندن دارند از هیچ کمکی دریغ نکنند به‌سانِ همان شعر که می‌گوید “ای که دستت می‌رسد، کاری بکن/ پیش از آن، کز تو نیاید هیچ‌کار”.

کمک‌کردن و دست‌به کار خیر داشتن، موضوع مهمی است. برای یاری هم‌وطنان‌مان و ساختنِ ایرانی آباد، بهتر است صرفاً به دست دولت نگاه نشود و منتظر او نماند. هر کسی که شرایطش را دارد، مخصوصاً آن‌هایی که درآمد دلاری دارند، این فرهنگ را جا بیندازند که ما، خود باید دست هم را بگیریم.

در ظاهر، شاید آن‌هایی که کمک دریافت می‌کنند خوشحال شوند، اما این دست‌گیری‌ها و کارهای خیر، بیش از آن‌چه که فکرش را بکنید، به خودِ فرد نیکوکار، احساس رضایت و خرسندی می‌دهد. رضایت از مفید بودن در این عالم، و خرسندی از انسان بودن خود.

من لذتی وصف‌ناپذیر را در این کارهای نیک و کمک به همنوع کسب کرده‌ام و همین لذت و رضایت‌مندی است که من را به ادامۀ این راه پر خیر و برکت، شوق و سوق می‌دهد.

در پناه خدا باشید

آدام مرادی